تبیین کاربری بهینه زمین براساس ارزیابی توان‌های اکولوژیک (نمونه: شهرستان تنکابن)

توسعه و حفظ توازن اکولوژیک زمانی محقق خواهد شد که از سرزمین به تناسب قابلیت‏ها و توانمندی‏های آن استفاده گردد. ارزیابی توان اکولوژیک سرزمین به عنوان یکی از ابزارهای حرکت در راستای توسعه پایدار؛ به دنبال سنجش وضع موجود و توان نهفته سرزمین با ملاک‏ها و معیارهای مشخص طرح‏ریزی شده است. بنابراین در این پژوهش، با توجه به از بین رفتن مرغوب­ترین و مناسب‏ترین اراضی بلافصل بر اثر رشد و توسعة شهر تنکابن، به ‌منظور شناسایی و تعیین توان اکولوژیک شهرستان تنکابن و تبیین کاربری بهینه استفاده از اراضی، در وهله اول روش‌های ارزیابی توان زیست ‌محیطی نواحی مطرح می­شود. سپس در مرحله دوم بر اساس روش تحلیل شبکه­ای­ ((ANP و با استفاده از نرم‏افزارGIS­ به عنوان روش‏های تحقیق، کاربری بهینه اراضی محدوده مورد مطالعه برای انواع فعالیت‌ها ازجمله جنگلداری، کشاورزی و مرتع‌داری، آبزی‌پروری، توسعه سکونتگاه‌ها و استقرار مراکز سکونتی و فعالیتی، گـردشگـری و نیز حفاظت از محیط‌زیست تبیین می‏شـود تـا بر اساس نـوع محدودیت‌ها، برنامه‌ها و عملیات اصلاحی مناسب و لازم به‌منظور اصلاح و ارتقاء کیفی اراضی که دارای محدودیت هستند، جهت بهره‌برداری بهینه از اراضی ارائه شود.در نهایت، نتایج حاصل از پژوهش نشان می‏دهد که  با توجه به شرایط منطقه مورد مطالعه به نظر می‌رسد که عواملی همچون شیب، ارتفاع از سطح دریا و سازگاری اراضی در ارزیابی توان منطقه دارای بیشترین تأثیر برای کاربری‌های مختلف بودند. آنچه مسلم است در این شهرستان به‌طور کامل از توان بالقوه سرزمین برای انواع کاربری‌ها استفاده نمی‌شود.